Kuchnia chińska

Kuchnia chińska – jej potrawy wydają się nam zbyt egzotyczne. Zupa z płetw rekina, z gniazd jaskółczych, albo jaja konserwowe – zwłaszcza że ta ostatnia potrawa przedstawiana jest często jako jajka przechowywane przez długi czas w ziemi. Te tzw. stuletnie jaja przygotowuje się przez okres około 6 tygodni w glinianych naczyniach, przesypywane mieszaniną popiołu drzewnego (słoma ryżowa), wapna gaszonego i naparu z herbaty. według naszego rodaka Babińskiego (zwanego Ali-Bab) te jaja smakiem przypominają homara, choć trzeba przyzwyczaić się do ich zapachu.

Kuchnia chińska nie używa masła, serów, śmietany i mleka zsiadłego, gdyż uważa się je za produkty popsute. Mięso smaży się najchętniej na oleju sojowym, arachidowym, albo sezamowym. 

Chińczycy spożywają z zasadzie trzy posiłki dziennie.

• Śniadanie różni się zasadniczo od naszego, gdyż składa się z ryżu lub makaronu popijanego herbatą, 
• obiad nie ma głównego dania, chociaż składa się z kilku potraw ilościowo równych naszemu 2-daniowemu obiadowi. Specyfikę nadają kuchni chińskiej przyprawy używane do przyrządzania potraw. Niektóre można zastąpić substytutami, inne nawet takich nie mają. 

Chińczycy od wieków posługują się pałeczkami, nie używając widelców ani noża, zupę natomiast , która jest ostatnim daniem przed piciem herbaty jedzą porcelanową łyżką z małych miseczek. 

Podstawowym pożywieniem Chińczyków jest ryż, chociaż na północy, w rejonach ubogich w tą roślinę, spożywa się potrawy przyrządzane z pszenicy, kukurydzy i prosa. 

Najpopularniejszym mięsem w Chinach jest wieprzowina, zaś mahometańska część ludności, ze względów religijnych zastępuje go baraniną.